Jak nie żyć chwilą? Jak nie myśleć o przyszłości? Świat zmienia sie z dnia na dzień, każdy biegnie biegnie i biegnie ... ? po co? Życie jest tak kruche, że wystarczy tylko chwila i nagle wszystko znika. Człowiek napotykając takie momenty rozumie swój błąd ciągłego planowania. Dlaczego nasze życie przesiąknięte jest zmartwieniem o przyszłość? Zachęcam do jasnego patrzenia na siebie i prowadzonego życia. Z małych chwil i szczegółów budujemy naszą przyszłość. Mądrze czerpiąc radość z każdego dnia możemy mądrze budować przyszłość, a co najważniejsze na co dzień będąc szczęśliwi. Połączmy 2 perspektywy "życia tu i teraz" z "budową naszej przyszłości". Nie traćmy ani szczęścia teraźniejszego, ani przyszłego. Zachęcam :) ! Kamila

Jak nie żyć chwilą? Jak nie myśleć o przyszłości? Świat zmienia sie z dnia na dzień, każdy biegnie biegnie i biegnie ... ? po co? Życie jest tak kruche, że wystarczy tylko chwila i nagle wszystko znika. Człowiek napotykając takie momenty rozumie swój błąd ciągłego planowania. Dlaczego nasze życie przesiąknięte jest zmartwieniem o przyszłość? Zachęcam do jasnego patrzenia...

Podobno jeśli się zamartwiamy, to oznacza, że żyjemy przyszłością.
Jeśli czegoś żałujemy i zbyt dużo rozpamiętujemy, to oznacza, że żyjemy przeszłością.
A jeśli umysły mamy czyste i serce spokojne, to oznacza, że żyjemy tu i teraz.

Smutki, rozpamiętywanie i zmartwienia są nieodzowną częścią naszego egzystowania. Ale trzeba wiedzieć, kiedy należy przestać żyć tym, co nie trwa właśnie teraz. To jest to, do czego dążę. By czuć się nieograniczoną i wolną, staram się jak najmniej rozpamiętywać to, co było, cieszyć się tym, co jest i optymistycznie zapatrywać się na to, co będzie.

Podobno jeśli się zamartwiamy, to oznacza, że żyjemy przyszłością.
Jeśli czegoś żałujemy i zbyt dużo rozpamiętujemy, to oznacza, że żyjemy przeszłością.
A jeśli umysły mamy czyste i serce spokojne, to oznacza, że żyjemy tu i teraz.

Smutki, rozpamiętywanie i zmartwienia są nieodzowną częścią naszego egzystowania. Ale trzeba wiedzieć, kiedy należy przestać żyć tym, co nie...

Nie łapię chwili, ale nie jestem też oazą spokoju. Miewam gorsze dni, ale bywają także i te lepsze. Moje nastawienie do życia w dużej mierze zależy od tego, jak się czuję danego dnia oraz jakie emocje mi towarzyszą. Czasem czuję niedosyt, bo myślę o czymś, co jest poza moim zasięgiem, innym razem jestem zadowolona z tego, co udało mi się osiągnąć. Doceniam to, co mam, ale chyba jak każdy mam marzenia, które póki co są dla mnie nieuchwytne.

Nie łapię chwili, ale nie jestem też oazą spokoju. Miewam gorsze dni, ale bywają także i te lepsze. Moje nastawienie do życia w dużej mierze zależy od tego, jak się czuję danego dnia oraz jakie emocje mi towarzyszą. Czasem czuję niedosyt, bo myślę o czymś, co jest poza moim zasięgiem, innym razem jestem zadowolona z tego, co udało mi się osiągnąć. Doceniam to, co mam, ale...

To straszliwie trudny temat i niełatwa do rozstrzygnięcia kwestia. Z jednej strony zżymam się, słysząc od bliskich, że kiedyś ich zabraknie, że mam wtedy zrobić to i to. Pojawia się wtedy taka dziwna myśl, że jeśli zacznę się psychicznie przygotowywać do czyjegoś odejścia, to ono nastąpi szybciej. Z drugiej strony jednak sama przed dłuższymi wyjazdami, które mi się zdarzają, staram się porządkować swoje sprawy, mając gdzieś z tyłu głowy taką cichą, ledwo uświadomioną myśl, że gdybym nie wróciła, to bliscy będą mieli mniej kłopotów. Nie spisuję testamentu ani nie wykupiłam miejsca na cmentarzu, ale wszystkie problematyczne kwestie staram się mieć rozwiązane - nie dlatego, że taka jestem porządna i obowiązkowa, tylko właśnie ze względu na tę myśl - gdybym tego nie zrobiła, rodzina będzie mieć kłopot.

To straszliwie trudny temat i niełatwa do rozstrzygnięcia kwestia. Z jednej strony zżymam się, słysząc od bliskich, że kiedyś ich zabraknie, że mam wtedy zrobić to i to. Pojawia się wtedy taka dziwna myśl, że jeśli zacznę się psychicznie przygotowywać do czyjegoś odejścia, to ono nastąpi szybciej. Z drugiej strony jednak sama przed dłuższymi wyjazdami, które mi się...

Moja filozofia życiowa? W założeniu piękne - chwytaj dzień, myśl pozytywnie, bądź zadowolona z małych rzeczy.

A ja, w rzeczywistości, jestem z tych pędzących. Nie umiem wysiedzieć w miejscu, bo zaczynam drapać ściany. Muszę coś robić, podejmować nowe wyzwania. Jak mam na coś zajawkę chcę być w tym świetna, albo nie być wcale. Bezczynność mnie zabija.

Chociaż gdy wczoraj miła starsza Pani w windzie opowiadała mi historię swojego życia, gdzie smutek mieszał się ze szczęściem, a radość z tak małych rzeczy jak kubek kawy z ukochaną osobą biła od niej na kilometr, kolejny raz przekonałam się, że lepiej by było przestać gonić. Tylko że, całkiem szczerze, nie potrafię.

Moja filozofia życiowa? W założeniu piękne - chwytaj dzień, myśl pozytywnie, bądź zadowolona z małych rzeczy.

A ja, w rzeczywistości, jestem z tych pędzących. Nie umiem wysiedzieć w miejscu, bo zaczynam drapać ściany. Muszę coś robić, podejmować nowe wyzwania. Jak mam na coś zajawkę chcę być w tym świetna, albo nie być wcale. Bezczynność mnie zabija.

Chociaż gdy wczoraj...

Moje życie to jeden wielki nieład i chaos. Cokolwiek zaplanowałam wychodziło w większym lub mniejszym stopniu inaczej, więc już przestałam to robić. Czekam na to co życie ma dla mnie w zanadrzu. Bo czy planowanie lub oczekiwanie na coś nie jest podejściem egoistycznym? Podczas gdy my za wszelką cenę chcemy coś zdobyć, po drodze możemy, nawet nieświadomie, odbierać coś innym. Kiedy każdy osiągałby to co chciał, świat wyglądałby zupełnie inaczej. Byłaby to raczej wizja utopijna. Dlatego z pokorą poddaję się temu co przynosi dla mnie życie i po cichu liczę, że zaprowadzi mnie do miejsca, w którym będę spełniona.

Moje życie to jeden wielki nieład i chaos. Cokolwiek zaplanowałam wychodziło w większym lub mniejszym stopniu inaczej, więc już przestałam to robić. Czekam na to co życie ma dla mnie w zanadrzu. Bo czy planowanie lub oczekiwanie na coś nie jest podejściem egoistycznym? Podczas gdy my za wszelką cenę chcemy coś zdobyć, po drodze możemy, nawet nieświadomie, odbierać coś...

Biegnę. Wciągam chłodne powietrze, które pali mnie w gardło. Jeszcze jeden zakręt, potem schody, winda i jestem na miejscu. Próbuję złapać oddech.
- Kto Panią gonił? - słyszę żartobliwy głos profesora, który właśnie otwiera salę.
- Czas, Panie Profesorze - wyrzucam na wydechu.
Uśmiecha się do mnie. Fakt, znów zaspałam. Studia - wolontariat - praca (jedzenie w biegu - nauka w biegu - sen w biegu).
- Idziesz z nami do galerii? - rzuca koleżanka.
- Muszę przygotować wystąpienie na konferencję. Walczę o stypendium.
- Daj spokój, studia są od tego, żeby się bawić! Kiedy będziesz imprezować? Ty oglądasz w ogóle jakieś seriale?
Uśmiecham się szczerze. Żegnam się i biegnę. Dosuwam kurtkę i pogrążam się w myślach o życiu swoim, o życiu innych. I wciąż się uśmiecham. Nie, wcale nie jest mi łatwo. Nikt nie opłaca moich zachcianek, pracuję, by móc kupić nowe buty - tym razem obiecuję sobie, że wybiorę solidne buty do biegania; angażuję się w różne działania, bo gdy skończę edukację, stanowiska nie dadzą mi znajomości, ani nazwisko. Moim jedynym ratunkiem będzie doświadczenie. Biegnę przed siebie, ale z uśmiechem, choć w zdartych butach.

Biegnę. Wciągam chłodne powietrze, które pali mnie w gardło. Jeszcze jeden zakręt, potem schody, winda i jestem na miejscu. Próbuję złapać oddech.
- Kto Panią gonił? - słyszę żartobliwy głos profesora, który właśnie otwiera salę.
- Czas, Panie Profesorze - wyrzucam na wydechu.
Uśmiecha się do mnie. Fakt, znów zaspałam. Studia - wolontariat - praca (jedzenie w biegu - nauka...

Moja filozofia jest prosta w teorii, ale różnie z nią bywa w praktyce. Po pierwsze cieszyć się z małych rzeczy, ponieważ jeżeli nie będziemy się cieszyć z nich, to czy będziemy potrafili się cieszyć z dużych? Po drugie nie przejmować się rzeczami, na które nie mamy wpływu,bo całego świata nie uda nam się zmienić. Po trzecie trzymać się z dala od osób, które rozsiewają wokół siebie negatywne emocje, zawsze powiedzą coś uszczypliwego i ciągle marudzą. Po czwarte mieć pasję i próbować różnych rzeczy, nie popadać w monotonie. Po piąte nie przejmować się zmartwieniami kolejnego dnia, bo ten który trwa ma już ich wystarczająco dużo. Po szóste nauczyć się przebywać samemu ze sobą, zagłębić się w swoje potrzeby. Po siódme kochać, przytulać i nie stronić od miłych słów, uśmiechów, czy zwykłego poklepania po plecach. Po ósme starać się te wszystkie zasady wprowadzić w życie :)

Moja filozofia jest prosta w teorii, ale różnie z nią bywa w praktyce. Po pierwsze cieszyć się z małych rzeczy, ponieważ jeżeli nie będziemy się cieszyć z nich, to czy będziemy potrafili się cieszyć z dużych? Po drugie nie przejmować się rzeczami, na które nie mamy wpływu,bo całego świata nie uda nam się zmienić. Po trzecie trzymać się z dala od osób, które rozsiewają wokół...

Myślę, że moje podejście do życia jest zależne od tego, jakie w danym momencie mam samopoczucie.:) Ale zwykle staram się pamiętać w tych najgorszych momentach o moim motto życiowym - "per aspera ad astra". I wtedy jest mi łatwiej, bo mam nadzieję na lepsze jutro. Teraz tak sobie pomyślałam, że moje życie często właśnie opiera się na tej nadziei na lepsze jutro.

Myślę, że moje podejście do życia jest zależne od tego, jakie w danym momencie mam samopoczucie.:) Ale zwykle staram się pamiętać w tych najgorszych momentach o moim motto życiowym - "per aspera ad astra". I wtedy jest mi łatwiej, bo mam nadzieję na lepsze jutro. Teraz tak sobie pomyślałam, że moje życie często właśnie opiera się na tej nadziei na lepsze jutro.

Staram się żyć tu i teraz. Nic nie odkładam na później, ponieważ nikt z nas nie wie ile mu jeszcze czasu zostało.
Trzeba korzystać z życia w granicach zdrowego rozsądku.
Mogę oczywiście usiąść w fotelu i nic nie robić, bo zarobki marne i zero szans na poprawę. Zamiast tego biorę psa i wyruszam na długą wyprawę po lesie. Biorę ze sobą oczywiście aparat fotograficzny, żeby udokumentować piękno przyrody. Popołudniu spotykam się z przyjaciółmi. Wieczorem robię sobie ciepłą kąpiel i kładę się do łóżka z ukochaną książką. Ktoś powie, że spędziłam nudny dzień, bez fajerwerków, ale ja czuję, że wykorzystałam go w pełni. Zasypiam z poczuciem dobrze wykorzystanego czasu.

Staram się żyć tu i teraz. Nic nie odkładam na później, ponieważ nikt z nas nie wie ile mu jeszcze czasu zostało.
Trzeba korzystać z życia w granicach zdrowego rozsądku.
Mogę oczywiście usiąść w fotelu i nic nie robić, bo zarobki marne i zero szans na poprawę. Zamiast tego biorę psa i wyruszam na długą wyprawę po lesie. Biorę ze sobą oczywiście aparat fotograficzny, żeby...